ராபர்ட் ப்ரௌனிங்.

"இப்பொழுதே..." (NOW) =================================== ராபர்ட் ப்ரௌனிங். உன் முழுவாழ்க்கையின் ஒரு சிறு பிசிறு உன் கைமேல் ஒரு மைனாக்குஞ்சுவின் சிறு பிஞ்சு ரெக்கையாய் எப்படி துடிக்கிறது பார்! நிகழ்காலத்தருணம் ஒன்றை ஒரு பூதக்கண்ணாடி வைத்து உற்றுப்பார். வரும் காலம் பெரிய பூதமாய் உன் முதுகு சுரண்டுவதைப்பற்றி கவலை கொள்ளாதே. இந்த இப்போதைய வினாடிப்பிஞ்சு ஒன்றின் முழுமைக்குள் முகம் நுழை! அதன் மூச்சுக்காற்றின் இழையை உறித்துப்பார். அதை உன் சிந்தனையால் கடைந்து கடைந்து உரு திரட்டிப்பார்! ஒரு உள்வெறி உன்னைக் கிழித்துக்கந்தலாக்கியதில் தொலைந்து போகாதே! அந்த முழுமையே உன் அரண். அதில் நீயே எழுதிய உன் விவிலியங்கள் குவிந்து கிடக்கின்றன. உணர்வு ஆள்மை ஓர்மை எல்லாம் அந்த ஒற்றைவிநாடியின் கடிகாரமுள் கசியும் ரத்தமாய் நிகழ்பொழுதில் என்னைத் தழுவிக் கழுவி கரையேற்றுகிறது. அந்த ஒரு கணம் கடைசியாய் என்னுள் அது... அல்லது அதனுள் நான்... அது என் வானமாய் மேல் நின்று என் பூமியாய் காலடி நக்கி என்னைச்சுற்றிலும் சுவாசம் எனும் பெரும் பூவாய் படர்ந்து..... என்னில் கரைந்து கொண்டிருக்கிறது. வரும் காலமும் கடந்த காலமும் என்னை பொருட்படுத்தவில்லை. எனக்கும் அது ஒரு பொருட்டே இல்லை! மொத்தவாழ்க்கையை கடந்தெடுத்த‌ அடர்த்தியான இந்த வெண்ணெயின் இன்பொழுது எனும் நிகழ்பொழுது போதும் போதும்! எவ்வளவு இனிப்பு? எவ்வளவு சுவை? இது எவ்வளவு தான் என் மீது ஒழுகிக்கொண்டிருக்கும்? அந்த திரவம் ஒரு அமுதம். அந்த நிஜத்தை எப்படி வேண்டுமானாலும் கற்பனை செய்வோம்! அந்த அமுதத்தின் அடி ஆழம் வரை தரை தட்டி நின்று இப்படியே தவம் இருப்பேன். முகநரம்புகள் கன்னத்தில் வேள்வி குண்டங்ககளை எரிக்கட்டும். விரிந்த கரங்களில் விழும் ஒரு பிரபஞ்சம் தேடி கண்கள் மூடி இறுக்கிய ஒரு முத்தத்தில்... நான் அனுபவிப்பேன்... எல்லாம் அனுபவிப்பேன். ===============================ருத்ரா இ.பரமசிவன் (இது ராபர்ட் ப்ரௌனிங் கவிதையின் மொழிபெயர்ப்பு அல்ல. ஒரு மாபெரும் கவிஞனின் உட்கிடக்கை இது.) Out of your whole life give but a moment! All of your life that has gone before, All to come after it,—so you ignore, So you make perfect the present,—condense, In a rapture of rage, for perfection’s endowment, Thought and feeling and soul and sense— Merged in a moment which gives me at last You around me for once, you beneath me, above me— Me—sure that despite of time future, time past,— This tick of our life-time’s one moment you love me! How long such suspension may linger? Ah, Sweet— The moment eternal—just that and no more— When ecstasy’s utmost we clutch at the core While cheeks burn, arms open, eyes shut and lips meet! View this email on a browser Forward to a friend January 1, 2017 Now Robert Browning

Out of your whole life give but a moment! All of your life that has gone before, All to come after it,—so you ignore, So you make perfect the present,—condense, In a rapture of rage, for perfection’s endowment, Thought and feeling and soul and sense— Merged in a moment which gives me at last You around me for once, you beneath me, above me— Me—sure that despite of time future, time past,— This tick of our life-time’s one moment you love me! How long such suspension may linger? Ah, Sweet— The moment eternal—just that and no more— When ecstasy’s utmost we clutch at the core While cheeks burn, arms open, eyes shut and lips meet!    This poem is in the public domain. About This Poem “Now” was published in Browning’s book Asolando: Fancies and Facts (Smith, Elder, & Co., 1889). Robert Browning was born on May 7, 1812, in Camberwell, England. He is the author of Dramatis Personae (Chapman and Hall, 1864) and The Ring and the Book (Smith, Elder & Co., 1868–1869). Browning died in 1889. "இப்பொழுதே..."  (Now) ===================================== ராபர்ட் ப்ரௌனிங். உன் முழுவாழ்க்கையின் ஒரு சிறு பிசிறு உன் கைமேல் ஒரு மைனாக்குஞ்சுவின் சிறு பிஞ்சு ரெக்கையாய் எப்படி துடிக்கிறது பார்! நிகழ்காலத்தருணம் ஒன்றை ஒரு பூதக்கண்ணாடி வைத்து உற்றுப்பார். வரும் காலம் பெரிய பூதமாய் உன் முதுகு சுரண்டுவதைப்பற்றி கவலை கொள்ளாதே. இந்த இப்போதைய வினாடிப்பிஞ்சு ஒன்றின் முழுமைக்குள் முகம் நுழை! அதன் மூச்சுக்காற்றின் இழையை உறித்துப்பார். அதை உன் சிந்தனையால் கடைந்து கடைந்து உரு திரட்டிப்பார்! ஒரு உள்வெறி உன்னைக் கிழித்துக்கந்தலாக்கியதில் தொலைந்து போகாதே! அந்த முழுமையே உன் அரண். அதில் நீயே எழுதிய உன் விவிலியங்கள் குவிந்து கிடக்கின்றன. உணர்வு ஆள்மை ஓர்மை எல்லாம் அந்த ஒற்றைவிநாடியின் கடிகாரமுள் கசியும் ரத்தமாய் நிகழ்பொழுதில் என்னைத் தழுவிக் கழுவி கரையேற்றுகிறது. அந்த ஒரு கணம் கடைசியாய் என்னுள் அது... அல்லது அதனுள் நான்... அது என் வானமாய் மேல் நின்று என் பூமியாய் காலடி நக்கி என்னைச்சுற்றிலும் சுவாசம் எனும் பெரும் பூவாய் படர்ந்து..... என்னில் கரைந்து கொண்டிருக்கிறது. வரும் காலமும் கடந்த காலமும் என்னை பொருட்படுத்தவில்லை. எனக்கும் அது ஒரு பொருட்டே இல்லை! மொத்தவாழ்க்கையை கடந்தெடுத்த‌ அடர்த்தியான இந்த வெண்ணெயின் இன்பொழுது எனும் நிகழ்பொழுது போதும் போதும்! எவ்வளவு இனிப்பு? எவ்வளவு சுவை? இது எவ்வளவு தான் என் மீது ஒழுகிக்கொண்டிருக்கும்? அந்த திரவம் ஒரு அமுதம். அந்த நிஜத்தை எப்படி வேண்டுமானாலும் கற்பனை செய்வோம்! அந்த அமுதத்தின் அடி ஆழம் வரை தரை தட்டி நின்று இப்படியே தவம் இருப்பேன். முகநரம்புகள் கன்னத்தில் வேள்வி குண்டங்ககளை எரிக்கட்டும். விரிந்த கரங்களில் விழும் ஒரு பிரபஞ்சம் தேடி கண்கள் மூடி இறுக்கிய ஒரு முத்தத்தில்... நான் அனுபவிப்பேன்... எல்லாம் அனுபவிப்பேன். =============================================ருத்ரா இ.பரமசிவன் (இது ராபர்ட் ப்ரௌனிங் கவிதையின் மொழிபெயர்ப்பு அல்ல. ஒரு மாபெரும் கவிஞனின் உட்கிடக்கை இது.) Out of your whole life give but a moment! All of your life that has gone before, All to come after it,—so you ignore, So you make perfect the present,—condense, In a rapture of rage, for perfection’s endowment, Thought and feeling and soul and sense— Merged in a moment which gives me at last You around me for once, you beneath me, above me— Me—sure that despite of time future, time past,— This tick of our life-time’s one moment you love me! How long such suspension may linger? Ah, Sweet— The moment eternal—just that and no more— When ecstasy’s utmost we clutch at the core While cheeks burn, arms open, eyes shut and lips meet!