அன்னையர் தினம்.
___________________________________________
ருத்ரா
என்னைக் கொண்டாட
இன்றைக்கு ஒரு தினம் மட்டும்
போதுமா?
மகளே
மகனே
ரீல்ஸில் ஆடி ஆடி
நிறைய லைக்குகள் அள்ளுவீர்களே
எனக்காக
அந்த கைபேசிச் சன்னல்களில் வரும்
சொர்க்கத்தினவுகள்
பலி கொடுக்கப்படுவதை
நான் விரும்பவே இல்லை.
அன்று என்றைக்கு உன்னை
மசக்கையில் ஓங்கரித்தேனோ
அந்த ஓங்காரம் தானே
என் பிரம்மம்.
இந்த வலி
பல கோடி வருடங்களாய்
பின்னிய சங்கிலியில் செய்யப்பட்டது.
இதன் ஆதாரம் சேதாரம்
எல்லாமே இந்த "பொன் வலி" தான்.
இப்படி
வலித்தும் அந்த வலியை மறைத்தும்
மாயம் செய்யும்
பிரம்மையை போர்த்திக்கொண்டவளே
பெண் எனப்பட்டவள்.
பொன்னே!மணியே!
என்று நான் ஒலிப்பதெல்லாம்
எந்த அட்சைய த்ரிதியைகளின்
விளம்பர தூசி துரும்புகளாலும்
மாசு பட முடியாதது.
கண்ணே!
உன்னை பிரசவித்து வலித்து
அதை அரங்கேற்றும் காட்சிகள்
இருக்கட்டும்.
ஆனால்
உன்னைப் பிறக்காமலேயே
தத்து எடுத்ததையே
உன்னைப் பிறப்பித்ததாய்
புல்லரித்து
அன்பின் பிழம்பாய் தன் மீது
பூசிக்கொண்டு...அப்புறம்
ஒரு பிரிவின் போது
துடி துடித்துக்கதறும்
"பானுமதி" அவர்களின் "அன்னை" அவதாரம்
நடிப்பு என்று
கொச்சைப்படுத்தப்படுவதே
வலிகளுக்குள் பொறுக்க முடியாத
வலியாகும்.
ஒரு உண்மையான
அன்னையர் தினம்
அந்த சினிமாக்காட்சி ஒன்றே
என்றென்றைக்கும்
போதும்!
ஒரு அன்னை
தன் குழந்தைக்காக தவிக்கும்
தவிப்பை விட
பிறர் குழந்தையை தன் குழந்தையாய்
நினைத்து தவிக்கும் தாயின் தவிப்பு
ஆயிரம் கோவில்களுக்கு சமம்!
_______________________________________________
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக