சமுதாயம் ஒரு காடுதான்.அதன் அவலங்களின் ஊசிமுனைகள் மானுட இலக்குகளை கந்தல்ஆக்கி விடுகின்றன.இந்த கோணம் எதிர்மறையாய்இருப்பினும் நம் அகக்கண்ணாடியில் நேர் பிம்பங்களாகி நம்மை நெறிப்படுத்துகின்றன.இந்த பயணமும்இனிமையானதே. கனியப்போகும் கனவுகளோடு தொடரலாம் நண்பர்களே! வாருங்கள். அன்புடன் ருத்ரா இ பரமசிவன்
பெண்ணே!
உனக்குத்தான்
கவிதை எழுத
பேனாவை எடுத்தேன்.
அது
என்னை விட்டு விடு.
அந்த ரவிவர்மாவின்
தூரிகையை பிடுங்கிக்கொண்டு
வா
என்றது.
__________________________ருத்ரா
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக