எல்லா மொழிகளும்
தங்கள் எழுத்துக்களைகொண்டு
குகை வெட்டிக்கொள்ளும்போது
இருளில் கலந்த கசிவு வெளிச்சமும்
வெளிச்சத்தைக்கொண்டு தோண்டும்போது
அதில் ஒட்டியிருக்கும்
இருளின் பிசிறுகளும் தான்
இறைவன் சைத்தான ஆகிய
இருவரிடையே உள்ள
டையலக்டிகல் மெடீரியலிசத்தை
சொற்களில்
"சொற் கலைக்"கொண்டே
பூசிக்கொள்ளுகின்றன.
எதற்கு இப்படி கடினமாக
மண்டையை உடைத்துக்கொள்ளவேண்டும்?
மனிதருக்குள்ளே
மனிதரிடையே தான்
இறைவம் அன்பை கசிய விட்டுக்கொள்கிறது
என்ற எளிய புரிதல் ஒன்று போதுமே.
மற்றவை எல்லாம் எதற்கு?
__________________________________________
ருத்ரா
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக